แม่..ผู้หญิงที่คุณอาจเคยเกลียดเธอ(ตอนที่ 1)
เด็กหญิงคนหนึ่ง เธอเป็นเหมือนเด็กทั่วๆไป เหมือนเด็กคนอื่นๆในโรงเรียน เธอเริ่มเรียนในชั้นประถม เธอชอบไปโรงเรียน มีเพื่อนมากมาย เธอรักคุณครู เธอชอบการเรียนหนังสือ อ่านหนังสือ ห้องสมุด บ่อปลาที่โรงเรียน สนามเด็กเล่น ทุกๆอย่าง ในโรงเรียน ที่นี่..คือบ้านอีกหลังหนึ่งที่ชื่อว่า "โรงเรียน"
วันหนึ่งเด็กน้อยถือกระดาษสีน้ำตาล เธออ่านหนังสือไม่ออกหรอก แต่คุณครูพูดย้ำแล้วย้ำอีก ว่าต้องนำกระดาษใบนั้นไปให้ผู้ปกครอง ที่บ้าน กระดาษแผ่นนั้น ถูกแบ่งออกเป็นสองท่อน และท่อนหนึ่งถูกฝากส่งจากที่บ้านเพื่อกลับมามอบให้กับคุณครูในวันรุ่งขึ้น
สองสัปดาห์ผ่านไป(โดยประมาณ) เด็กหญิงถึงรู้ว่า ในกระดาษสีน้ำตาลแผ่นนั้น เป็นจดหมายเรียนเชิญ "แม่" ให้มาร่วมในกิจกรรมวันแม่ ของทางโรงเรียน เพราะวันนั้นเด็กหญิง มาโรงเรียนพร้อมกับผู้ปกครองที่บ้าน แต่ทว่า คนที่มาด้วยนั้น ไม่ได้เป็น "แม่" แต่เป็น "พ่อ" ที่อุตสาห์ เดินทางมาจากต่างจังหวัด เพื่อมาร่วมกิกรรมในวันนั้นแทน
บรรยากาศในเช้าวันนั้น อบอวลไปด้วยความอบอุ่น ีเสียงเพลงค่าน้ำนม เพลงใครหนอ สลับกับเสียงประกาศของคุณครู ดังก้องอยู่ในหัวของเด็กหญิง ที่ในใจเธอไร้ความสุขที่สุด ในบรรยากาศอย่างนี้
พิธีการดำเนินมาถึงตอนที่ คุณครูให้เด็กๆมอบดอกมะลิ ให้แม่ และกราบลงที่ตัก ของแม่ เด็กน้อย บรรจงหยิบดอกมะวางลงบนมือพ่อ และกราบอย่างที่เพื่อนๆในแถวเดียวกันทำ เธอกอดพ่อของเธอ และร้องไห้ เหมือนกับเพื่อนๆของเธอ แต่ในความคิดของเด็กน้อยเวลานี้ ไม่ได้มีความสุข เธอมีคำถามเกิดขึ้นมากมายในใจ มากมาย ทำไมเธอไม่มีแม่มาในวันนี้?? ทำไมเธอถึงไม่มีแม่?? ทำไมแม่ถึงไม่อยู่กับเรา??
ปีนั้นเป็นปีเดียวที่เธอมาร่วมกิจกรรมในวันแม่ของทางโรงเรียน และในปีต่อๆมา เธอไม่มาร่วมกิจกรรมในวันแม่อีกเลย เธอเกลียดวันแม่ เกลียดแม่ และไม่อยากสนใจอะไรอีก เธอตั้งใจเรียนหนังสือ และสนุกสนานกับเพื่อน ไม่เหลวไหล เพราะเธอมีพ่อที่ใส่ใจ และรักเธอมากที่สุดในโลก เธอรู้ในข้อนี้ดี และเธออยากให้พ่อเธอภูมิใจ จน ปีการศึกษาปีสุดท้าย "วันแม่" กำลังจะมาถึงอีกแล้ว
ครูประจำชั้น ป.6 ของเธอ ซึ่งเป็นครูสอนภาษาไทย เข้ามาบอกให้นักเรียนทุกๆคนในห้อง เขียนเรียงความ เพื่อเก็บคะแนน และส่งประกวดในกิจกรรมวันแม่ของโรงเรียน ความยาว 2 หน้า. กระดาษฟุลสแก๊ป เด็กหญิงกลับบ้านพร้อมการบ้านหลายๆอย่างในวันนั้น รวมทั้งเรียงความเรื่อง "แม่ของฉัน"
เพราะเป็นวันหยุด ไม่ต้องรีบเร่งทำการบ้านนัก การบ้านทุกอย่างทำเสร็จเรียบร้อยหมดแล้ว ยกเว้น เรียงความ เด็กหญิงเลือกทำมันท้ายที่สุดในเวลาก่อนนอนในคืนวันอาทิตย์ และเก็บมันไว้ในกระเป๋านักเรียน เพื่อส่งในวันจันทร์
ไม่มีอะไรที่น่าใส่ใจเกี่ยวกับเรื่องเรียงความ และเรื่องวันแม่ เพราะปีนี้ คงต้องลาป่วยเหมือนปีก่อนๆ เพราะยังไงๆ เธอก็ไม่อยากมา เธอไม่อยากฟังเพลงค่าน้ำนม ไม่อยากเห็นแม่ของนักเรียนคนอื่นๆ และ เธอไม่อยากมาโรงเรียนกับ"พ่อ"
แต่แล้วเหตุการณ์ไม่ได้เป็นอย่างที่คิด ครูประจำชั้น เรียกเด็กหญิงไปพบ เพื่อบอกเธอว่า เรียงความของเธอได้รับการคัดเลือกให้ชนะการประกวดเป็นรางวัลชนะเลิศในระดับชั้น ป.6 เด็กหญิง ดีใจที่สุดที่เธอได้รับรางวัลที่ 1 แต่คำพูดของครูที่พูดต่อจากนั้น ทำให้เธอแทบจะอยากย้อนเวลากลับไป และไม่เขียนเรียงความฉบับนั้น ครูบอกให้พาแม่มาร่วมกิจกรรมวันแม่ เพื่อรับรางวัลเป็นแม่ตัวอย่าง ในปีนี้ด้วย เหมือนลำไส้บิดตัวรุนแรง เด็กหญิงตอบครูด้วยสีหน้าและแววตาที่บ่งบอกว่า มันเป็นไปไม่ได้หรอก ที่แม่จะมางานนี้ที่โรงเรียน เธอบอกครูว่า หนูขอสละสิทธิให้กับอันดับที่สองแทน ครูป้อนคำถามมาทันทีทันใด ว่า เพราะอะไร?? เด็กหญิงตอบครู พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาหลังจากที่พยายามต่อสู้ที่จะฝืนเก็บมันเอาไว้ "หนูไม่มีแม่ค่ะ คุณครู แม่เลิกกับพ่อไปตั้งแต่หนูยังเล็กๆ หนูไม่มีแม่"
ครูสองหรือสามคนตรงนั้น มองหน้ากันไปมา ท้ายที่สุดครูประจำชั้นถามขึ้นว่า แล้วเรื่องราวพวกนี้ เธอเขียน ขึ้นมาได้อย่างไร เด็กหญิงก้มหน้า และตอบว่า" แม่ในเรียงความ เป็นแม่คนที่หนูอยากมี เป็นแม่ในฝันของหนู ค่ะ หนูอยากมีแม่แบบนี้ หนูก็เลยเขียน มาส่งคุณครู"
ครูประจำชั้น เข้ามากอดเด็กน้อย ครูสองสามคนตรงนั้น น้ำตาไหล และพูดอะไรกันบางอย่าง แต่เด็กหญิงไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว ตาเธอพล่าด้วยน้ำตาเต็มม่านตาคู่นั้น และในใจเธอร่ำไห้ดังมากกว่าเสียงร้องที่เธอข่มมันไว้...
**ขออนุญาตนำมาลงอีกในครั้งหน้านะคะ ติดตามอ่านให้จบ อาจจะได้อะไรจากเรื่องนี้มากๆ
